Parafia św. Wawrzyńca w Regulicach

• 
• 

Katechezy

 

Katecheza Papieża Franciszka

22 marca 2023

 

Wsłuchujemy się dziś w wielką kartę ewangelizacji w świecie współczesnym: adhortację apostolską Evangelii nuntiandi św. Pawła VI (EN, 8 grudnia 1975). Ewangelizacja to coś więcej niż jedynie przekaz doktrynalny i moralny. Jest przede wszystkim świadectwem osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem, Słowem Wcielonym, w którym dokonało się zbawienie. Świadectwem nieodzownym, ponieważ przede wszystkim świat potrzebuje „głosicieli Ewangelii, którzy by mówili o Bogu znanym sobie i bliskim” (EN, 76); a także dlatego, że „człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami” (tamże, 41). Świadectwo o Chrystusie jest więc równocześnie pierwszym środkiem ewangelizacji (por. tamże), jak i niezbędnym warunkiem jej skuteczności (por. tamże, 76), aby głoszenie Ewangelii było owocne.

Trzeba pamiętać, że świadectwo obejmuje również wyznawaną wiarę, czyli niepodważalne i jawne przylgnięcie do Boga Ojca i Syna i Ducha Świętego, który z miłości nas stworzył i odkupił. Wiarę, która nas przemienia, która przemienia nasze relacje, kryteria i wartości decydujące o naszych wyborach. Świadectwo nie może więc pomijać spójności między tym, w co się wierzy, a tym, co się głosi.

Każdy z nas jest wezwany do odpowiedzi na trzy podstawowe pytania, sformułowane przez Pawła VI w następujący sposób: „Czy wierzysz w to, co głosisz? Czy żyjesz tym, w co wierzysz? Czy głosisz to, czym żyjesz?” (por. tamże). Nie możemy zadowalać się łatwymi, gotowymi odpowiedziami. Jesteśmy wezwani do podjęcia ryzyka, nawet destabilizującego poszukiwania, w pełni ufając aktywności Ducha Świętego, który działa w każdym z nas, zawsze pobudzając nas do wyjścia poza: poza nasze granice, poza nasze bariery, poza nasze ograniczenia, wszelkiego rodzaju.

W tym sensie świadectwo życia autentycznie chrześcijańskiego oznacza drogę świętości, opartą na chrzcie, który czyni nas „uczestnikami natury Bożej, a przez to rzeczywiście świętymi” (Konst. dogm. Lumen gentium, 40). Jest to świętość, która nie jest zarezerwowana dla nielicznych; będąca darem Boga i wymagająca przyjęcia i uczynienia jej owocną dla nas i dla innych. Wybrani i umiłowani przez Boga, jesteśmy wezwani do życia „jak przystoi świętym” (Ef 5, 3), do przyobleczenia się w uczucia dobroci, pokory, łagodności, wielkoduszności (por. Kol 3, 12), przynosząc owoce Ducha (por. Ga 5, 22; Rz 6, 22). Paweł VI uczy, że gorliwość ewangelizacyjna wypływa ze świętości. Ewangelizacja, karmiona modlitwą, a zwłaszcza umiłowaniem Eucharystii, powoduje z kolei wzrost w świętości tych, którzy ją prowadzą (por. EN, 76). Jednocześnie bez świętości słowo ewangelizatora „z trudem przeniknie do serca współczesnych ludzi”, lecz grozi jej, że „stanie się czcza i daremna” (tamże).

Dlatego musimy mieć świadomość, że adresatami ewangelizacji są nie tylko inni, ci, którzy wyznają inne religie lub nie wyznają żadnej, ale także my sami, wierzący w Chrystusa i aktywni członkowie Ludu Bożego. Jesteśmy nimi zarówno osobiście, jak i jako włączeni w Kościół, który jest wezwany do dawania świadectwa „swej solidarności z ludźmi, a jednocześnie z «Absolutem», którym jest Bóg” (tamże, 76). Aby dać to świadectwo, Kościół jako taki musi także zacząć „od ewangelizowania siebie samego”. Bowiem „ustawicznie musi on przyjmować wieść o «wielkich sprawach Bożych», dzięki którym nawrócił się do Pana, żeby znowu być przezeń wzywanym i zgromadzonym w jedno. Mówiąc krócej, Kościół zawsze winien być ewangelizowany, żeby mógł zachować swą świeżość, żarliwość i moc w głoszeniu Ewangelii” (EN, 15).

Kościół, który się ewangelizuje, aby ewangelizować, to Kościół, który będąc prowadzonym przez Ducha Świętego jest powołany do kroczenia wymagającą drogą nieustannego nawrócenia i odnowy. Oznacza to również zdolność do zmiany sposobów rozumienia i przeżywania swojej ewangelizacyjnej obecności w dziejach, unikając ukrywania się w chronionych strefach logiki „zawsze tak było”. Kościół ten jest całkowicie zwrócony ku Bogu, a zatem uczestniczy w Jego planie zbawienia rodzaju ludzkiego, a jednocześnie jest całkowicie zwrócony ku ludzkości. Jest to Kościół, który dialoguje ze współczesnym światem, który nawiązuje braterskie relacje, który tworzy przestrzenie spotkania, wprowadzając w życie dobre praktyki gościnności, przyjmowania, uznawania i integrowania innych oraz odmienności, i który troszczy się o wspólny dom, jakim jest świat stworzony.

Drodzy bracia i siostry, ponawiam moje zaproszenie do czytania lub ponownego przeczytania Evangelii nuntiandi, w domu i w waszych wspólnotach.